Ήταν στα τέλη Ιουνίου 2009 όταν ταξίδεψα στα Τίρανα, σε δημοσιογραφική αποστολή της Κυριακάτικης Αυγής και του FAQ Press, για να καλύψω της εθνικές εκλογές και να πάρω συνεντεύξεις από τους δυο υποψηφίους πρωθυπουργούς, Μπερίσα και Ράμα. Συνάντησα εκεί έναν γνωστό μου και ανερχόμενο πολιτικό, τον ούτε τριαντάρη τότε Erion Veliaj (Εριόν Βελίαϊ), ο οποίος ήταν επικεφαλής μιας πολιτικής κίνησης νέων, με την επωνυμία G99.
Ο Erion έγινε πολύ γνωστός στην Αλβανία, πριν ανακατευτεί με την πολιτική, ως επικεφαλής μιας πολύ δραστήριας ΜΚΟ, της “MJAFT” – «Φτάνει», στα ελληνικά – η οποία έδρασε σθεναρά ενάντια στην κρατική διαφθορά, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Μου έλεγε τότε λοιπόν, στα πλαίσια συνέντευξης που του πήρα, ότι «την εξωτερική πολιτική της χώρας μας, δεν την ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά οι απέναντι», δείχνοντάς μου το γειτονικό κτήριο της αμερικανικής Πρεσβείας. Δεν είχα λόγους να μην τον πιστέψω. Οι γνωρίζοντες τα καθέκαστα της Αλβανίας, θα συμφωνούσαν μαζί του.
Θυμήθηκα το περιστατικό λόγω της σφοδρής αντίδρασης που έχει προκαλέσει στους γείτονες, η πιθανότητα να μεταφερθούν τα χημικά όπλα του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, για καταστροφή στο έδαφός της - και επειδή ο Erion είναι υπουργός Ευημερίας, πλέον. Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Ditmir Bushati, δήλωσε ότι «ο κύριος Kerry μίλησε επί μακρών με τον κύριο Rama, αλλά δεν έχει υπάρξει ακόμα κάποια απόφαση», χωρίς πείσει και πολλούς. Οι ΗΠΑ λοιπόν, επιθυμούν να μεταφερθούν τα χημικά όπλα για καταστροφή στην Αλβανία. Σε μια Αλβανία που μόλις το 2008, από ένα τραγικό δυστύχημα σε εργοτάξιο αποσυναρμολόγησης όπλων, είχε 26 νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και εκατοντάδες σπίτια ισοπεδωμένα. Στην Αλβανία, που η πρώτη νομοθετική πράξη της νέας κυβέρνησής της, ήταν η ακύρωση συμφωνίας που είχε υπογράψει ο Μπερίσα με την κυβέρνηση της Ιταλίας, για μεταφορά και θάψιμο αποβλήτων στο αλβανικό έδαφος.
Η Αλβανία είναι προφανές πως δεν έχει το ανάστημα να αρνηθεί επιθυμίες των ΗΠΑ. Που και να το είχε, βάσει της πολιτικής που ακολουθεί, αχρείαστο θα της ήταν. Είναι τόσο πολύ δεμένη στο άρμα της που, αν παραστεί ανάγκη, θα πάει να τα φέρει με έξοδά της τα όπλα από τη Συρία. Εξάλλου, έχετε δει πολλές άλλες κυβερνήσεις που, δίπλα στη σημαία της χώρας, να έχουν τη σημαία του ΝΑΤΟ; Ή, υπήρξαν πολλές κυβερνήσεις που ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια σε… ταρατατζούμ και γιορτές για την είσοδο σε μια στρατιωτική συμμαχία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μπερίσα; Μόνο που μια τέτοια προοπτική, όπως προειδοποιούν επιστήμονες και ειδικοί περί των χημικών όπλων, μαζί με τα όπλα θα καταστρέψει και την ίδια την ταλαιπωρημένη Αλβανία. Ξανά! Χωρίς υποδομές και κατάλληλες εγκαταστάσεις, το μόνο που θα καταφέρει, λένε, είναι να μεταφέρει περισσότερο καρκίνο στη χώρα.
Για πρώτη ίσως φορά, η κοινωνία των πολιτών στους γείτονες, δείχνει να υπάρχει. Μόνο η Αλβανία κινδυνεύει, όμως; Το παράδειγμα του Τσερνομπίλ είναι αρκετά φρέσκο για να ξεχνάμε. Για αυτό και νομίζω πως υποχρέωση έχουν και οι γειτονικές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, να πείσουν τα Τίρανα, να μη δεχθεί αυτή τη μεταφορά. Να αρνηθεί έστω μια φορά στους «προστάτες» της. Το ίδιο περιμένω να κάνει και ο φίλος μου ο Erion, για να αποδείξει πως την εξωτερική πολιτική της Αλβανίας, δεν συνεχίζει να τη χαράσσει «το κτήριο απέναντι».
Niko Ago
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου