Τιμωρία για την Ήπειρο και το Πωγώνι

Τιμωρία για την Ήπειρο το ποσό που εγκρίθηκε από το πρόγραμμα Νέων Αγροτών. Από τα συνολικά 140 εκατ. ευρώ που θα διατεθούν στους δικαιούχους, σύμφωνα με την απόφαση την οποία υπογράφει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Αθ. Τσαυτάρης και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, για την Ήπειρο προβλέπονται μόλις 5,1 εκ. ευρώ.

Δημήτρης Μ. Κανακάκης

http://epirusgate.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7364.html#more

http://epirusgate.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7364.html#more

Ο «αντισυστημικός» Δήμαρχος Πωγωνίου κ. Καψάλης

Ο Δήμαρχος κ. Καψάλης, ίσως να μην είναι σε θέση να κάνει τίποτα για το ζήτημα της ασφάλειας στην παραμεθόριο του Πωγωνίου, ένα πράγμα όμως μπορεί: «Μπορεί και κάνει παιχνίδι», παιχνίδι, με τον πόνο και την αγωνία των ιθαγενών της περιοχής! 

Του αρέσουν κάτι τέτοια παιχνίδια! Οι Πωγωνήσιοι θα θυμούνται ότι πέρυσι τέτοιο καιρό έπαιζε με την εξαθλίωση των κατοίκων της περιοχής. Έταζε (η αλήθεια όχι μόνο αυτός ) 3.500 θέσεις εργασίας σε περίπτωση που στο Πωγώνι γίνει η ΕΟΖ (Ειδική Οικονομική Ζώνη). 

Ύστερα από την κατακραυγή του κόσμου και κυρίως των ξενιτεμένων μας, που τον πήρανε είδηση, το ζήτημα της ΕΟΖ το έθαψε, ή πιο σωστά, το έβαλε στο συρτάρι του. Προχθές ωστόσο στο Χίλτον όπως θα δούμε παρακάτω κάτι θέλησε να πει κι επ αυτού, αλλά φοβήθηκε να το αναπτύξει…

Βρήκε άλλο θέμα να παίξει, το θέμα της εγκληματικότητας. Ήταν προετοιμασμένος. Ήξερε τι ήθελε να ακούσει ο κόσμος, τα πιάνει κάτι τέτοια. Μπορεί να μην είχε φάρμακο για τον πάσχοντα του Πωγωνίου, ήταν όμως πολύ καλός στην παρηγοριά του άρρωστου, (μέχρι να βγει η ψυχή του)! ΄Η πιο σωστά μέχρι τις επόμενες Δημοτικές. 

Αλλά ας επανέλθουμε στην σκηνή του Χίλτον.

Έχασαν όσοι δεν παραβρέθηκαν εκεί, το περασμένο Σάββατο (21-12-2013), στην συγκέντρωση που οργάνωσε στην Αθήνα, η Πανπωγωνησιακη!

Μίλησε ο κ. Καψάλης . Άστραψε και βρόντηξε προχθές! Εναντίον του συστήματος! Εναντίον του επίσημου κράτους! Εναντίον συγκεκριμένων υπουργών! (Τον περιφερειάρχη κ. Καχριμάνη τον άφησε απ έξω). Εναντίον των στρατηγών Στρατού και της Αστυνομίας! Εναντίον των συνοριοφυλάκων! Με λίγα λόγια μας το έπαιξε αντισυστημικός! (Είναι της μόδας τώρα τελευταία)! Προεκλογική περίοδος γαρ. Ο λαϊκισμός στην πιο αποκρουστική του μορφή! 

Στην προσπάθειά του να κατηγορήσει τους πάντες, κατηγόρησε και αυτά ακόμη τα θύματα: Αυτούς τους ίδιους τους συνοριοφύλακες που στάλθηκαν στον Έβρο. Είπε επί λέξει (απομαγνητοφωνούμε):

« -Το πρόβλημα δημιουργήθηκε εδώ και δύο χρόνια περίπου. Αρχές του 2011. Και δημιουργήθηκε γιατί μετακινήθηκε ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών στον Έβρο. Και δεν μετακινήθηκε έτσι γιατί υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει φόβος από τον Έβρο, μετακινήθηκε γιατί η Ε.Ε δίνει χρήματα για το μεταναστευτικό, για τους μετανάστες, και η πολιτεία για να εξασφαλίσει κάποια χρήματα, προτιμά να αφήσει μια περιοχή σαν την δική μας κι όλο το παραμεθόριο τόξο στο έλεος των κακοποιών για να εισπράξει χρήματα από την Ε.Ε. Έτσι είναι. 

Αυτοί που πηγαίνουν οι Αστυνομικοί εκεί πάνω, πληρώνονται έξτρα, η πολιτεία παίρνει χρήματα για το μεταναστευτικό ζήτημα».

Δεν εξήγησε όμως γιατί στέλνουν ακριβώς τους συνοριοφύλακες του Πωγωνίου στον Έβρο. Μήπως μερικοί ήθελαν να τους ενισχύσουν οικονομικά και διάλεξαν αυτόν τον τρόπο; Αυτοί οι συνοριοφύλακες, που εδώ και δύο χρόνια περίπου κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να γυρίσουν από τον Έβρο, στις θέσεις τους, στις οικογένειες τους, στα πάτρια, αυτοί λοιπόν δεν αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους η δεν θέλουν να υπερασπίσουν τα χωριά τους; 

Παρ’ το αυγό και κούρευτο! Είναι πολύ τραβηγμένο, να θεωρήσουμε μπίζνα την φύλαξη του Έβρου, για τον απλούστατο λόγο, ότι τα έξοδα του Ελληνικού κράτους για την φύλαξη, είναι διπλάσια από τα χρήματα που παίρνει από την Ε.Ε για τον ίδιο σκοπό. Κάτι δεν πάει καλά και σε αυτόν τον συλλογισμό! (κι όμως εδώ αυτή η απόστροφος καταχειροκροτήθηκε από τους παραβρισκόμενους, κλακαδόρους του)! Κάποιοι φανατικοί, δικοί του άνθρωποι, ανέβασαν μάλιστα και στο διαδυκτιο την ομιλία του! Από εκεί πήραμε και εμείς το υλικό, και εμείς το κοινοποιήσαμε στο διαδύκτιο, για να απολαύσουν την ομιλία του όσο το δυνατόν περισσότεροι... ( συστήνουμε σ’ όλους να το ιδούν, έχει και σαρδάμ, ουκ ολίγα)!

Από την προβληματική ομιλία του, εμείς ξεχωρίσαμε μία και μόνο μία απόστροφο, που δείχνει όλη την κουτοπονηριά του ανδρός: Αφορά το Κέντρο Κράτησης. Αναρωτιέται ο κ. Καψάλης. Επί λέξει ( απομαγνητοφωνούμε): 

« -Το Κέντρο Κράτησης που θέλουν να κάνουν, θα το κάνουν με δικά μας χρήματα; Αν θέλουν θα το κάνουν με ιδιωτικά χρήματα; Η Ε.Ε. χρηματοδοτεί!».

Τι ήταν αυτό; Η δημιουργία του Κέντρου Κράτησης, άρα και της ΕΟΖ είναι στα συρτάρια τους έτοιμα; Είναι στα σχέδιά τους και θα το βγάλουν αμέσως μετά τις Δημοτικές Εκλογές; Και ο πολύς ο κόσμος είχε πιστέψει ότι δεν θα γίνει κάτι τέτοιο; Και αυτό είναι το πρόβλημά των κατοίκων του Πωγωνίου και της ευρύτερης περιοχής, αν το Κέντρο Κράτησης θα το κάνουν με δικά μας χρήματα η με χρήματα της ΕΕ; Και εκείνες οι συγκεντρώσεις στην Κακαβιά εκείνα τα ψηφίσματα στον ίδιο τόπο! Ποιόν κορόιδευαν τότε; 

(Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε και την συνέντευξη του κ. Ιωάννη Ντόντη, πριν λίγο καιρό στις 17-12-2013, στο Epirusgate, ο οποίος όχι μόνο δεν αναθεώρησε την αρχική θέση στο ζήτημα της ΕΟΖ αλλά επανέλαβε την παλιά του θέση λέγοντας αναφερόμενος στις θέσεις του Καψάλη: «Εμείς προτείναμε την λήψη ξεκάθαρων αποφάσεων από το Δημοτικό Συμβούλιο, προτείνοντας στο πλαίσιο συζήτησης για την Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) την αναγκαιότητα διεκδίκησης εφαρμογής ειδικών αναπτυξιακών κινήτρων για το Πωγώνι, ενώ συγχρόνως αποκλείαμε κάθε σκέψη και ενδεχόμενο ίδρυσης ΕΟΖ κατά το διεθνές πρότυπο των τρίτων χωρών». Ε λοιπόν, τα ίδια που λέει ο κ. Καψάλης, με όρους λέει κι αυτός : Να βάλουμε τον λύκο στα πρόβατα, με τον όρο να μην τα φάει. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο σ’ αυτό το βασικό για την περιοχή ζήτημα είναι ότι ο μεν κ. Καψάλης, λόγω θέσεως, ως Δήμαρχος, δρα (υπογείως), ο δε κ. Ντόντης, ως αντιπολίτευση, αναλαμβάνει την ιδεολογική ερμηνεία του ζητήματος. 

Συμπέρασμα: Το δίδυμο Καψάλης - Ντόντης αντιπροσωπεύει τον δικομματισμό στο Πωγώνι, όσο κι αν θέλουν υποκειμενικά να ανυψωθούν πάνω από τον δικομματισμό αυτόν, δεν το μπορούν. Οι αντισυστημικές κορώνες τους, σαν αυτές που ακούσαμε στο Χίλτον, μόνο πολύ αφελείς ή πολιτικά αναλφάβητους μπορεί να πείσουν. 

Αλλά ας επανέλθουμε στο ζήτημα της ασφάλειας του Πωγωνίου που ήταν και το κύριο της συγκέντρωσης του Χίλτον, λέγοντας ακόμη μια φορά ότι «Το πρόβλημα της εγκληματικότητας, έχει πολύ βαθιές ρίζες. Η βίαιη διάλυση του κοινωνικού ιστού σε μια σειρά χώρες, η ανατροπή κεκτημένων δικαιωμάτων, ανέτρεψε και μια σειρά από κώδικες ηθικής. Τα πάντα είναι αλληλένδετα! Οι προγραμμένοι, οι εκσφεντονισμένοι της κοινωνίας είναι δύσκολο να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της μοίρας τους. Και τότε οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θηρία: «Ουδέν θηρίον ανθρώπου αγριότερον», έλεγε ο Σοφοκλής. Τους πεινασμένους δεν μπορεί να τους εμποδίσει κανένας τοίχος, κανένα Κέντρο Κράτησης! Το διπλό φονικό στο Πωγώνι δείχνει ότι έχουμε περάσει ήδη στο στάδιο της βαρβαρότητας και του κανιβαλισμού! Δικαιώνεται ο Ιmmanuel Wallerstein που είχε πει ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης «θα έρθει η στιγμή που όχι μόνο θα συγκρουστούν οι κατέχοντες με τους μη κατέχοντες, αλλά όλοι θα στρέφονται εναντίον όλων ».Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αγωνιώδης απαίτηση των κατοίκων για την επιστροφή των συνοριοφυλάκων και η επάνδρωση όλων των τμημάτων στην παραμεθόριο θα πρέπει να ικανοποιηθεί αμέσως».

Υ.Γ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, στην συγκέντρωση του Χίλτον, ήταν να μιλήσει και ο κ. Στ. Κουκουλάρης με θέμα «Πωγωνιανή μια νέα αρχή για το Πωγώνι». Χωρίς να δοθεί καμία απολύτως εξήγηση, το παραπάνω θέμα εξαφανίσθηκε μαζί με τον εισηγητή του! Τι συνέβη ; Καλό είναι να το μάθουμε, έστω και εκ των υστέρων. 

Τσούνης (Βοστινιώτης) Παναγιώτης

26-12-2013

Οι απίστευτοι δήμαρχοι της Ελληνοαλβανικής μεθορίου και η εγκληματικότητα.

Φαίνεται πως κάποιοι Δήμαρχοι Δήμων της Ελληνοαλβανικής μεθορίου δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ασφάλεια είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό που οφείλει να παρέχει η Πολιτεία στους Πολίτες και κατά συνέπεια δεν έχει καμιά δουλειά ο Δήμος να υποκαθιστά την Πολιτεία. 

Στη συνάντηση για το πρόβλημα της αστυνόμευσης και της εγκληματικότητας στην παραμεθόριο περιοχή που είχαν την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013 στο δημαρχείο Πωγωνίου, στο Καλπάκι Ιωαννίνων, οι Δήμαρχοι Νεστορίου Καστοριάς, Κονίτσης, Πωγωνίου και Φιλιατών αποφάσισαν «Με συντονισμένες ενέργειες να προχωρήσουν σε δράσεις, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της εγκληματικότητας στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Επίσης, αίτημα των δημάρχων είναι να γίνει μία ειδική μελέτη για τη φύλαξη των συνόρων με ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης, η οποία θα ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ.». Επειδή πολλά ακούσθηκαν για υπέρυθρες κάμερες κίνησης συνδεδεμένες με ηλεκτρονικά κέντρα ελέγχου κίνησης στα σύνορα, ένα έχουμε να τους πούμε « ότι χωρίς έμψυχο υλικό δηλαδή φρουρούς όπως αστυνομικούς, συνοριοφύλακες και στρατιώτες περιφρούρηση δεν γίνεται!» Τα υπόλοιπα είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Είναι απαραίτητος ο υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμός των φρουρών αλλά αυτό είναι ένα θέμα που αφορά την Κεντρική Εξουσία και που της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν της πέφτει κανένας λόγος αντίθετα μάλιστα κάθε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και προτάσεις μόνο σαν πονηρές μπορούν να εκληφθούν όταν μάλιστα εμπλέκονται και Ευρωπαϊκά Προγράμματα όπως το ΕΣΠΑ. Τα χρήματα του ΕΣΠΑ ας χρησιμοποιηθούν για Αναπτυξιακά Έργα του Τόπου μας που τόσο τα έχει ανάγκη.

Δημήτρης Μ. Κανακάκης

H Αλβανία και τα χημικά της Συρίας

Προ τριημέρου η αλβανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε τις φήμες που κυκλοφορούσαν τον τελευταίο μήνα ότι η Αλβανία είναι ανάμεσα στις υποψήφιες χώρες για την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας. Οι διαδηλώσεις ανθρωπιστικών και οικολογικών οργανώσεων στην Αλβανία αποτυπώνουν εύλογα την αντίδραση του αλβανικού λαού στο ενδεχόμενο μετατροπής της Αλβανίας σε σκουπιδότοπο χημικών οπλικών υπολειμμάτων. Και έχουν κάθε δίκαιο. Η Ουάσινγκτον προέβη στο συγκεκριμένο αίτημα προς τα Τίρανα την στιγμή που άλλες δυτικές χώρες με εμπειρία στην καταστροφή χημικών όπλων, όπως οι ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Νορβηγία κα. έχουν απορρίψει το ενδεχόμενο να φιλοξενήσουν στα εδάφη τους την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας. Η Αλβανία όντως έχει σχετική εμπειρία καθώς προς εξαετίας κατέστρεψε το δικό της κομμουνιστικό χημικό οπλοστάσιο. Ωστόσο αυτή η εμπειρία που αφορούσε σε αλβανικά όπλα αλλά και το γεγονός ότι η Αλβανία είναι ο αδύναμος οικονομικά κρίκος όλων των υποψήφιων χωρών δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η Αλβανία πρέπει να ακολουθήσει την μοίρα άλλων χωρών των Βαλκανίων οι οποίες κατά το παρελθόν είχαν παρόμοια τύχη. Το γεγονός ότι η Αλβανία είναι γειτονική χώρα της Ελλάδας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην ελληνική κυβέρνηση για τον ενδεχόμενο περιβαλλοντολογικής υποβάθμισης της ευρύτερης περιοχής, ιδίως αν επιλέγει χώρος στην Ν. Αλβανία, μέρος της οποίας είναι η Β. Ήπειρος. Ο κίνδυνος μόλυνσης του περιβάλλοντος είναι ορατός, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε προληπτικών μέτρων ληφθούν από τα Τίρανα και την Δύση. Συνεπώς η Αθήνα πρέπει να λάβει θέση άμεσα επί του θέματος και να αναλάβει διπλωματική δράση για να αποτρέψει το ενδεχόμενο ταφής των χημικών όπλων της Συρίας στην Αλβανία. Κάτι τέτοιο είναι εφικτό με την δημιουργία κατά το δυνατόν ενός κοινού μετώπου των γειτονικών της Αλβανίας χωρών και συνεργαζόμενη με τα Τίρανα να τα πείσει να μην δεχθούν τα χημικά της Συρίας στην Αλβανία, ανεξαρτήτως των οικονομικών ανταλλαγμάτων της Δύσης προς την Αλβανία. Ποιες είναι οι εναλλακτικές; Η Συρία διαθέτει τεράστιες ακατοίκητες εκτάσεις ερήμου, ιδιαίτερα στα νοτιοανατολικά εδάφη της, και επειδή πρόκειται για συριακά όπλα, θα έπρεπε να είναι το συριακό έδαφος η πρώτη επιλογή ταφής και καταστροφής τους. Ωστόσο το γεγονός ότι η Συρία δεν διαθέτει την ασφάλεια και σταθερότητα εκείνη για να προβεί στην εκεί καταστροφή τους αναγκάζει τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την λοιπή Δύση να εξετάζουν άλλες επιλογές. Με δεδομένο ότι η πρόταση προήλθε από την Ρωσία εξ’ ανάγκης λόγω της πολιτικής πίεσης των ΗΠΑ για ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής τους, θα πρέπει οι δύο αυτές χώρες (ΗΠΑ και Ρωσία) να βρουν εκτάσεις στην δική τους επικράτεια (κεντρικές πολιτείες ΗΠΑ, Σιβηρία κλπ.) για να καταστρέψουν τα χημικά όπλα της Συρίας, μοιράζοντας το ποσοστό των υπό καταστροφή χημικών όπλων. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η κοινή λογική, ο σεβασμός της στοιχειώδους και χειμαζόμενης πολιτικής ηθικής σε επίπεδο διακρατικής συνεργασίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όσο για την εφαρμογή αυτής της ηθικής στην περίπτωση της Αλβανίας, οψόμεθα... Δρ. Ευάγγελος Βενέτης Καθημερινή

Τα χημικά όπλα της Συρίας, στην Αλβανία;

Ήταν στα τέλη Ιουνίου 2009 όταν ταξίδεψα στα Τίρανα, σε δημοσιογραφική αποστολή της Κυριακάτικης Αυγής και του FAQ Press, για να καλύψω της εθνικές εκλογές και να πάρω συνεντεύξεις από τους δυο υποψηφίους πρωθυπουργούς, Μπερίσα και Ράμα. Συνάντησα εκεί έναν γνωστό μου και ανερχόμενο πολιτικό, τον ούτε τριαντάρη τότε Erion Veliaj (Εριόν Βελίαϊ), ο οποίος ήταν επικεφαλής μιας πολιτικής κίνησης νέων, με την επωνυμία G99.

Ο Erion έγινε πολύ γνωστός στην Αλβανία, πριν ανακατευτεί με την πολιτική, ως επικεφαλής μιας πολύ δραστήριας ΜΚΟ, της “MJAFT” – «Φτάνει», στα ελληνικά – η οποία έδρασε σθεναρά ενάντια στην κρατική διαφθορά, στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Μου έλεγε τότε λοιπόν, στα πλαίσια συνέντευξης που του πήρα, ότι «την εξωτερική πολιτική της χώρας μας, δεν την ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά οι απέναντι», δείχνοντάς μου το γειτονικό κτήριο της αμερικανικής Πρεσβείας. Δεν είχα λόγους να μην τον πιστέψω. Οι γνωρίζοντες τα καθέκαστα της Αλβανίας, θα συμφωνούσαν μαζί του.

Θυμήθηκα το περιστατικό λόγω της σφοδρής αντίδρασης που έχει προκαλέσει στους γείτονες, η πιθανότητα να μεταφερθούν τα χημικά όπλα του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, για καταστροφή στο έδαφός της - και επειδή ο Erion είναι υπουργός Ευημερίας, πλέον. Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Ditmir Bushati, δήλωσε ότι «ο κύριος Kerry μίλησε επί μακρών με τον κύριο Rama, αλλά δεν έχει υπάρξει ακόμα κάποια απόφαση», χωρίς πείσει και πολλούς. Οι ΗΠΑ λοιπόν, επιθυμούν να μεταφερθούν τα χημικά όπλα για καταστροφή στην Αλβανία. Σε μια Αλβανία που μόλις το 2008, από ένα τραγικό δυστύχημα σε εργοτάξιο αποσυναρμολόγησης όπλων, είχε 26 νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και εκατοντάδες σπίτια ισοπεδωμένα. Στην Αλβανία, που η πρώτη νομοθετική πράξη της νέας κυβέρνησής της, ήταν η ακύρωση συμφωνίας που είχε υπογράψει ο Μπερίσα με την κυβέρνηση της Ιταλίας, για μεταφορά και θάψιμο αποβλήτων στο αλβανικό έδαφος.

Η Αλβανία είναι προφανές πως δεν έχει το ανάστημα να αρνηθεί επιθυμίες των ΗΠΑ. Που και να το είχε, βάσει της πολιτικής που ακολουθεί, αχρείαστο θα της ήταν. Είναι τόσο πολύ δεμένη στο άρμα της που, αν παραστεί ανάγκη, θα πάει να τα φέρει με έξοδά της τα όπλα από τη Συρία. Εξάλλου, έχετε δει πολλές άλλες κυβερνήσεις που, δίπλα στη σημαία της χώρας, να έχουν τη σημαία του ΝΑΤΟ; Ή, υπήρξαν πολλές κυβερνήσεις που ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια σε… ταρατατζούμ και γιορτές για την είσοδο σε μια στρατιωτική συμμαχία, όπως έκανε η κυβέρνηση Μπερίσα; Μόνο που μια τέτοια προοπτική, όπως προειδοποιούν επιστήμονες και ειδικοί περί των χημικών όπλων, μαζί με τα όπλα θα καταστρέψει και την ίδια την ταλαιπωρημένη Αλβανία. Ξανά! Χωρίς υποδομές και κατάλληλες εγκαταστάσεις, το μόνο που θα καταφέρει, λένε, είναι να μεταφέρει περισσότερο καρκίνο στη χώρα.

Για πρώτη ίσως φορά, η κοινωνία των πολιτών στους γείτονες, δείχνει να υπάρχει. Μόνο η Αλβανία κινδυνεύει, όμως; Το παράδειγμα του Τσερνομπίλ είναι αρκετά φρέσκο για να ξεχνάμε. Για αυτό και νομίζω πως υποχρέωση έχουν και οι γειτονικές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, να πείσουν τα Τίρανα, να μη δεχθεί αυτή τη μεταφορά. Να αρνηθεί έστω μια φορά στους «προστάτες» της. Το ίδιο περιμένω να κάνει και ο φίλος μου ο Erion, για να αποδείξει πως την εξωτερική πολιτική της Αλβανίας, δεν συνεχίζει να τη χαράσσει «το κτήριο απέναντι».

Niko Ago

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=29164

ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΗΜΙΚΟΥ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ

Πωγώνι, 9 Νοεμβρίου 2013

Το Συριακό χημικό οπλοστάσιο όπως γράφουν τα Αλβανικά ΜΜΕ είναι πολύ πιθανό να μεταφερθεί και στην συνέχεια να καταστραφεί στην Αλβανία. 

Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι είναι πολύ αισιόδοξοι ότι η Αλβανία θα δεχτεί τη καταστροφή των χημικών στο έδαφος της. Ο Paul Walker, διευθυντής του διεθνούς περιβάλλοντος ασφαλείας, αναφέρει ότι η Αλβανία είναι η επικρατέστερη επιλογή για τη διαδικασία αυτή. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες των ΗΠΑ, η Αλβανία θα βοηθηθεί οικονομικά από αυτό καθώς η διαδικασία αυτή θα φέρει αρκετά έσοδα και θα προβάλει μια πολύ καλή εικόνα για την χώρα διεθνώς (!!!) . 

Γίνεται λόγος για 1000 τόνους χημικών στοιχείων και 290 τόνους χημικών όπλων που έχει δηλώσει η Δαμασκός και που οι επιθεωρητές του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων (OAXA) έχουν σφραγίσει και σύμφωνα με χρονοδιάγραμμα που έχει επιβάλει η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να καταστραφούν ως το τέλους του 2014. Το σχέδιο για καταστροφή του συριακού χημικού οπλοστασίου, στο οποίο κατέληξαν Δαμασκός και διεθνής κοινότητα στη βάση της συμφωνίας Ρωσίας και ΗΠΑ, προβλέπει εξουδετέρωση του αποθέματος των χημικών όπλων μέχρι τα μέσα του 2014 (30 Ιουνίου).

Όμως, που θα πάνε τα απόβλητα αυτών των χημικών όπλων; - κανείς δεν αναρωτιέται και εντέλει δεν το σκέφτεται. 

Ο πρόεδρος της αλβανικής Βουλής Ιλίρ Μέτα επιβεβαίωσε πως «μας έχουν προσεγγίσει οι ΗΠΑ» για να γίνει μέρος της καταστροφής σε αλβανικό έδαφος. «Δεν έχει ακόμη ληφθεί απόφαση, και η όποια απόφαση θα ληφθεί με διαφάνεια και λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα της Αλβανίας» τόνισε ο Ιλίρ Μέτα.

Φαίνεται ότι με τους Αμερικανούς εντάσσεται και η σημερινή κυβέρνηση, η οποία πολύ γρήγορα κατάπιε τις υποσχέσεις για να μην δεχθεί η Αλβανία τα απόβλητα άλλων χωρών καθώς, θα ακυρώσει όλες τις συμφωνίες που είχε συνάψει η κυβέρνηση του Μπερίσα .

Νωρίτερα, διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη Βουλή αντιδρώντας σε κάτι τέτοιο. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν «Όχι στα χημικά όπλα» και οι ομιλητές της συγκέντρωσης, κυρίως από περιβαλλοντικές οργανώσεις, ανέφεραν πως η Αλβανία δεν έχει τις υποδομές να διεξάγει με ασφάλεια την εξουδετέρωση και «δεν μπορεί να γίνει σκουπιδοτενεκές» -όπως χαρακτηριστικά είπε ο επικεφαλής της πρωτοβουλίας «Συμμαχία εναντίον της Εισαγωγής Αποβλήτων». Με τους διαδηλωτές συντάσσεται και μικρή μερίδα συγκυβερνώντων βουλευτών.

Ένα απ' τα προβλήματα που δεν ανέφερε κανείς, είναι πως η Αλβανία παρουσιάσει σημαντικές υλικοτεχνικές ελλείψεις για την ασφαλή διαδικασία. Η Αλβανία είναι μια χώρα που θεωρείται ως διεφθαρμένο σύστημα και όπως έγραψε και αμερικανική εφημερίδα υπάρχουν φόβοι ότι αυτά τα χημικά κατάλοιπα μπορεί να καταλήξουν στη μαύρη αγορά. Η Αλβανία προσφέρει επίσης μια πολύ φτωχή υποδομή για τη διεξαγωγή αυτής της διαδικασίας .

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Jeffrey Lewis, αναφέρει στο blog του, ότι σε ένα μέρος που λέγεται "Qafe Molle" στην Αλβανία, εξακολουθούν να βρίσκονται χημικά κατάλοιπα, επικίνδυνα τοξικά κατάλοιπα. 

Η ιστορία αρχίζει από το 2002, όταν η Αλβανία ανακοίνωσε πως είχε ανακαλύψει 16 τόνους κινεζικών χημικών όπλων που χρονολογούνταν από την εποχή του Ενβέρ Χότζα. 

Οι ΗΠΑ έδωσαν τότε 45 εκατομμύρια δολάρια και τον Ιούλιο του 2007 είχε ήδη ανακοινωθεί ότι το 100% αυτών των χημικών όπλων είχαν εξαλειφθεί. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Που θα πήγαιναν οι Αλβανοί τα απόβλητα αυτών των χημικών όπλων; 

Το Αλβανικό Υπουργείο Άμυνας συμφώνησε τότε να οικοδομήσει ένα ειδικό μέρος για να αποθηκευτούν τα απόβλητα με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως ο ειδικός αυτός χώρος δεν φτιάχτηκε ποτέ. Στις αρχές του 2008, η αμερικάνικη εταιρία "Savant Enviromental" που επιθεώρησε το χώρο που είχαν τοποθετηθεί τα απόβλητα, ανέφερε το πολύ σοβαρό πρόβλημα που εντοπίστηκε στα δοχεία απ' όπου είχαν αρχίσει να ρέουν κυρίως το αρσενικό και ο υδράργυρος. 

Το πιο δύσκολο γεγονός είναι ότι η γη έχει ήδη δηλητηριαστεί. Αν και έχουνε περάσει τόσα χρόνια, τα δοχεία με τα απόβλητα είναι ακόμα εκεί. Το blog "Arms Control Wonk" φέρνει δορυφορικές εικόνες. Ωστόσο, το Αλβανικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει "αποσαφηνίσει" πριν από δύο χρόνια ότι τα χημικά κατάλοιπα αυτά δεν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή ή το περιβάλλον. Λένε ότι τα χημικά κατάλοιπα είναι αποθηκευμένα σε κοντέινερ και τα ελέγχουν τακτικά. 

Διάφορες χώρες έχουν αναφερθεί ως πιθανός τόπος για την εξουδετέρωση του συριακού χημικού οπλοστασίου. Ανάμεσά τους, εκτός την Αλβανία, είναι και η Γαλλία και το Βέλγιο, όπως ανέφερε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων εκπρόσωπος του βελγικού υπουργείου Εξωτερικών που διαθέτουν την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή και εμπειρία για τέτοιου είδους σχέδια. Η Νορβηγία είχε επίσης προσεγγιστεί «διερευνητικά», αλλά το Όσλο αρνήθηκε.

 Από τη πλευρά της Ελλάδος θα πρέπει η Κυβέρνηση, οι αρμόδιοι Εθνικοί Οργανισμοί αλλά κυρίως ο Λαός να είναι σε επιφυλακή και σε καμιά περίπτωση να μην επιτρέψουμε τη δημιουργία τέτοιων χαβούζων τοξικών αποβλήτων  κοντά στα σύνορά μας αλλά και σε περιοχές κοντά στα χωριά της Βορείου Ηπείρου ώστε να προστατευτούμε και εμείς και τα αδέλφια μας οι Βορειοηπειρώτες. Κάτι τέτοιες μεθοδεύσεις επαναφέρουν στην επικαιρότητα το σχέδιο της ΕΟΖ  Πωγωνίου στη Κακαβιά, όπου δεν θα υπάρχει Εθνική Κυριαρχία, όπου δεν θα ισχύουν καμιάς μορφής περιβαλλοντικοί όροι, όπου η προσπέλαση από την Αλβανία σ’ αυτήν θα γίνεται άμεσα χωρίς να παρεμβάλλονται Ευρωπαϊκοί Ελεγκτικοί μηχανισμοί και όπου άνετα και νόμιμα  με βάση το Νόμο  4072/11.04.2012 οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι θα μπορούν να θάψουν τα τοξικά και πυρηνικά τους απόβλητα.

Δημήτρης Μ. Κανακάκης

Γιατί η τρόικα ενδιαφέρεται για τα ακίνητα

Πηγή:  "Ενθέματα" του Κωστή Χατζημιχάλη Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης». Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς. Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, επίδικο της οποίας είναι μια από τις κατεξοχήν εκφάνσεις των κοινών, η γη και, σε ένα άλλο επίπεδο, το κτιριακό απόθεμα, κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικά ακίνητα και κατοικίες. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγο χρόνο, μέσω της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας. Η κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο Οι πόλεις, ως γη, ακίνητα και υποδομές, ήταν πάντα υποδοχείς επενδύσεων πλεονάζοντος κεφαλαίου και μέσω της αστικοποίησης βασικός πυλώνας στις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις βιομηχανικές επενδύσεις στον παγκόσμιο Βορρά και η δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων οδήγησε, μετά τη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά το 2000, σε μια κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο μέσω υφαρπαγής και σε εκτεταμένο real estate παντού. Τα νέα άυλα προϊόντα που δημιουργήθηκαν επιτρέπουν από τη μια ενυπόθηκο δανεισμό και από την άλλη δανεισμό και πωλήσεις με βάση μελλοντικά έσοδα μέσω τιτλοποιήσεων. Τη δημιουργία, με άλλα λόγια, πλασματικών αξιών και πλασματικού κεφαλαίου. Αυτές οι χρηματικές καινοτομίες εφαρμόστηκαν πρώτα στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980 και δεν περιορίστηκαν μόνο στους «μεγάλους» παίκτες, αλλά διαχύθηκαν στα μεσοαστικά και στα εργατικά στρώματα με επισφαλή εισοδήματα. Αποτέλεσμα, η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, η απότομη κάμψη της ζήτησης, η υπερχρέωση των νοικοκυριών και των εργολάβων. Η αλληλεξάρτηση των περιφερειακών με τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών χαρτοφυλακίων εντός και εκτός των ΗΠΑ, δεν άργησε να μεταφέρει την κρίση και στην Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα. Για πολύ καιρό η διαδικασία αυτή δεν προσέλκυε το αναλυτικό ενδιαφέρον και κυρίως δεν προβλημάτιζε πολιτικά την Αριστερά στον παγκόσμιο Βορρά. Η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ το 2007-8, η χρηματοπιστωτική κρίση που ενεργοποίησε με τα εκατομμύρια αστέγων και άνεργων και στη συνέχεια η διασπορά της παγκοσμίως, φώτισε ξανά τη σημασία της γης, των ακινήτων και της γαιοπροσόδου. Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ και η μεταφορά της μέσω των νέων χρηματιστικών προϊόντων σε όλο τον κόσμο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή της έννοιας του «τοπικο-παγκόσμιου» (glocalisation): άμεση σύνδεση τοπικών χαρακτηριστικών, στην περίπτωσή μας η ίδια η γη, με τις παγκόσμιες τάσεις-ροές και αντίστροφα. Και για την Αριστερά υπογράμμισε τη σημασία της κατανόησης των διαδικασιών αστικοποίησης με τις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου και με τους καθημερινούς αγώνες στη πόλη. Η γη, ο χώρος και ειδικά οι πόλεις δεν αποτελούν κάποιο εξωτερικό περιβάλλον», μια δευτερεύουσα αντίθεση στην υπόθεση της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Αποτελούν κρίσιμες κοινωνικές σχέσεις και οι αντιφάσεις που παράγουν οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες. Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ας τις δούμε σύντομα. Η παγκόσμια σκηνή: κερδοσκοπικές επενδύσεις σε γη και ακίνητα Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, δυστυχώς, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και προοδευτικών πρωτοβουλιών όπως το Land Deal Politics Initiative (www.iss.nl/Ldpi), προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Ενώ παλαιότερα οι σίγουρες επενδύσεις ήταν σε μετοχές κερδοφόρων μεγάλων βιομηχανιών, σήμερα αναζητούν καταφύγιο στη γη και στα ακίνητα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο διάστημα 2007-2012 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα στοιχεία) από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα. Στη γη κατευθύνονται σε περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στον τομέα των ακίνητων οι επενδύσεις κατευθύνονται σε ώριμες αγορές, π.χ. Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη και στις λεγόμενες αναδυόμενες, όπως οι πόλεις των Εμιράτων του Περσικού Κόλπου, οι παράκτιες πόλεις της Κίνας, οι μεγαλουπόλεις της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι περισσότερες χώρες-στόχοι είναι διψασμένες για επενδύσεις κάθε είδους, και η γη τους ήταν ένας αναξιοποίητος πόρος εδώ και δεκαετίες. Σε αυτό συμβάλλουν πέντε σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις. Πρώτον, η εκτιμωμένη παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και η άνοδος των τιμών των τροφίμων που έχει προκαλέσει εκτεταμένες επενδύσεις σε μεγάλες εκτάσεις για μελλοντική παραγωγή τροφής. Δεύτερον, η παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η αναζήτηση σπάνιων μεταλλευμάτων που έχει οδηγήσει από τη μια πλευρά σε εξορυκτική φρενίτιδα σε στεριά και θάλασσα, και από την άλλη στην αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για εγκατάσταση ΑΠΕ (ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών) κοντά σε μεγάλους καταναλωτές, καθώς και εκτάσεων για καλλιέργεια βιοκαύσιμων, διαδικασίες γνωστές και ως «πράσινη υφαρπαγή» (green grabbing). Τρίτον, η αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για ειδικού τύπου mega-projects, όπως αναπτυξιακοί διάδρομοι κάθε είδους, από τρένα μεγάλης ταχύτητας μέχρι αγωγούς πετρελαίου, νέα μεγάλα λιμάνια για κοντέινερ, εκτάσεις για ειδικές οικονομικές ζώνες και φυσικά μεγάλης κλίμακας real estate στις πόλεις. Στην κατηγορία αυτή μπορεί να ενταχθεί και η δημιουργία μεγάλων, ολοκληρωμένων τουριστικών μονάδων με παραθεριστικό real estate, γκολφ. Η τέταρτη εξέλιξη, που αποτελεί την προϋπόθεση για να κινητοποιηθούν οι προηγούμενες τάσεις, είναι η δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων από τις επενδυτικές τράπεζες, ικανών να περιορίζουν το ρίσκο των επενδύσεων. Τέλος, οι αναδυόμενες παγκόσμιες ρυθμίσεις, κανόνες και κίνητρα που παρέχονται από τη διεθνή κοινότητα (κυρίως την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ), για να προβαίνουν οι κερδοσκόποι σε παρόμοιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε γη, δεδομένων των μεγάλων διαφορών στα καθεστώτα ιδιοκτησίας και φορολογίας της γης. Ελληνικές ιδιαιτερότητες: ποιοτικά χαρακτηριστικά, ένταξη στην ΕΕ, μεγάλη κρατική ιδιοκτησία και Μνημόνια Αν τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία, είναι γιατί τα έχουμε δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας – κι αυτό μας οδηγεί στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Από τις Σκουριές της Χαλκιδικής, την ΑΟΖ σε Ιόνιο και Αιγαίο και το αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι τη Στοά Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη, τη Μονή Τοπλού στη Σητεία, τους αγωγούς φυσικού αερίου, τα εκατοντάδες φωτοβολταϊκά πάρκα σε όλη την Ελλάδα και τις ανεμογεννήτριες στα νησιά – όλα αυτά είναι μερικές ενδείξεις της εφαρμογής των παγκόσμιων τάσεων, οι οποίες διευκολύνονται, αν όχι επιβάλλονται, από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια: αυτοί θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο στρατός με μεγάλες ιδιοκτησίες, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και τα ΝΠΔΔ (πανεπιστήμια, νοσοκομεία). Μια απλή ανάγνωση του εφαρμοστικού νόμου και η διεθνής εμπειρία τιτλοποίησης γης και ακινήτων που θα εφαρμόσει το ΤΑΙΠΕΔ, φτάνει για να καταλάβουμε τι μας περιμένει. Αυτοί είναι οι λόγοι που θέλουν οι Κινέζοι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια· Ρώσοι και Τσετσένοι τους αναπτυξιακούς διαδρόμους για να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου και υγραερίου· Ισπανοί, Δανοί και Γερμανοί μεγάλες εκτάσεις για την εγκατάσταση πάρκων με ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρισμού και μεταφορά του στη Μεσευρώπη· Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες· Καναδοί, Ρώσοι και άλλα διεθνή κονσόρτια διεκδικούν το υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο· και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα. Μια ειδική ομάδα χαρακτηριστικών γης στην Ελλάδα αφορά τα ιστορικά μνημεία, το τοπίο, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών, τον σχετικά υψηλό δείκτη φυσικής αξίας και τέλος τη φήμη της ως μεσογειακού προορισμού που διατηρεί αυθεντικότητα και δεν έχει υποστεί τις μη αναστρέψιμες καταστροφές αντίστοιχων προορισμών στην Ισπανία και Ιταλία. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά έχουν προσελκύσει μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate παραθεριστικών κατοικιών, οι οποίες αναζητούν άθικτες παραθαλάσσιες εκτάσεις κοντά στις πλούσιες χώρες της Ε.Ε. και τη Ρωσία. Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός και κοινωνικός, με τρεις αιχμές: το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, το μέγεθος της κρατικής περιουσίας και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων που έχει επιβληθεί από το 2010. Αυτό δίνει στα ελληνικά εδάφη μια θεσμική ιδιαιτερότητα, θεωρητικά ελκυστική σε επενδύσεις, η οποία συνίσταται στη συστηματική εξασθένιση της πολιτικής ανεξαρτησίας, στην υποβάθμιση της δημοκρατίας και στην κατάργηση της συνταγματικής τάξης. Επειδή οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος και οργανισμοί που εποπτεύονται από αυτό, οι θεσμικές και αντισυνταγματικές εκτροπές είναι απαραίτητες για την είσοδο αυτών των ακινήτων στη αγορά, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο εύκολα με τις ιδιωτικές περιουσίες. Εδώ, νομίζω, έχει σημασία η πιθανή έναρξη των πλειστηριασμών κατοικιών: εκτός από την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλέσει και τις έντονες αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών (για τα οποία η Τρόικα αδιαφορεί), θα προκαλέσει άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων, άρα και των δημόσιων ή των ΝΠΔΔ, δημιουργώντας μεγάλες ευκαιρίες σε εκείνους που περιμένουν να τα υφαρπάξουν. Γιατί οι μελλοντικοί επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για τις χιλιάδες μικροϊδιοκτησίες που θα χαθούν, αλλά: α) για τις μεγάλες δημόσιες εκτάσεις και τα μεγάλα ακίνητα του δημοσίου, των ΝΠΠΔ και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, τα οποία θα χάσουν σημαντικό τμήμα της αξίας τους και β) για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων επειδή οι περισσότεροι στόχοι περιλαμβάνουν σημαντικά τμήματα ακίνητης περιουσίας (ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.). Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι αλλαγές που προτείνονται στη φορολογία των ακινήτων, της αγροτικής γης και των εκτός σχεδίου ιδιοκτησιών. Αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, είναι πιθανό να έχουμε στο μέλλον μαζικές πωλήσεις από μικροϊδιοκτήτες που θα αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους ακινήτων και των αγροτικών εκτάσεων που προέρχονται από κληρονομιές, με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό. Σε αυτό αποβλέπει ο ενιαίος φόρος ακινήτων και η σχεδιαζόμενη σημαντική μείωση του φόρου μεταβιβάσεων. Τα παραπάνω έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε περιοχή που ισχύει ένα ιδιάζων «καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης», όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν, ή μια «κατάτμηση σε ζώνες (zonage)», όπως γράφει ο Μπαντιού, αλλά αυτό δεν συμβαίνει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Αποτελούν πολιτικές συνθήκες οι οποίες, αλλάζοντας ή περιορίζοντας το θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την υφαρπαγή της γης. Οι παραπάνω θεσμικές εκτροπές, που αλλού θα απαιτούσαν στρατιωτική βία, στην Ελλάδα εφαρμόζονται με τη βία τις συστηματικής εξασθένισης των ρυθμιστικών μηχανισμών της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με πολιτικούς εκπροσώπους κλασικού δημοκρατικού τύπου, αλλά, όπως γράφει ο Μπαντιού με ένα είδος τοπικής ψευτο-κρατικής κάλυψης των κυρίαρχων διαδικασιών καταλήστευσης» (Η Εποχή, 12.5.2013). Θα τελειώσω παραφράζοντας τον Σ. Ζίζεκ. Παλιά η Αριστερά ήξερε τι να κάνει με τη γη και τα ακίνητα: περίμενε πότε θα έλθει στην εξουσία για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία. Σήμερα δεν ξέρει ακόμη τι να κάνει, αλλά δεν μπορεί να περιμένει. Τουλάχιστον ας προσπαθήσει, ας προσπαθήσουμε, να σταματήσουμε με κάθε μέσο την υφαρπαγή που βιώνουμε, και κυρίως αυτή που επέρχεται. Ο Κωστής Χατζημιχάλης είναι ομότιμος καθηγητής (Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, hadjimichalis@hua.gr)

http://www.agonaskritis.gr/ειδικές-οικονομικές-ζώνες-υπερεκμετ/

Του Θάνου Ανδρίτσου

Το κοινό χαρακτηριστικό των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών από την Ασία μέχρι την Λατινική Αμερική είναι ότι δημιουργήθηκαν μετά τηνκρίση του ’70, δείχνοντας την σημασία που είχε για τον καπιταλισμό η υπέρβαση των προηγούμενων εργατικών διεκδικήσεων, κι επίσης το γεγονός ότι αποτελούσαν μια εξαίρεση απέναντι στα ισχύοντα (εργατικό και φορολογικό δίκαιο, πχ) στη χώρα φιλοξενίας. 

Με τις οδηγίες του Μάρτιν Σουλτς

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας χρόνος από τη συνέντευξη που έδωσε στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού στο Σπίγκελ, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς, στην οποία παρουσίασε τη θέση του υπέρ της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στην Ελλάδα, καθώς «οι περικοπές από μόνες τους δε φέρνουν ανάπτυξη». Μάλιστα, ανέφερε ότι η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση έχει καταθέσει πρόταση στην ΕΕ για συγκεκριμένες περιφέρειες που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένα κίνητρα για επενδύσεις των οποίων τα προϊόντα θα πήγαιναν στην ευρωπαϊκή αγορά. Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, επισημοποίησε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης κάνοντας λόγο για «Ζώνες με ειδικά φορολογικά και διοικητικού χαρακτήρα κίνητρα» οι οποίες μάλιστα δε χρειάζεται να είναι και χωρικά ορισμένες αλλά μπορούν να αφορούν τομείς και κλάδους.

Βέβαια, η συζήτηση για τις ΕΟΖ στην Ελλάδα είχε ήδη ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα και συνεχίστηκε στη συνέχεια. Ο Πέτρος Τατούλης που πρότεινε να γίνει ολόκληρη η Πελοπόννησος, της οποίας είναι περιφερειάρχης, μια ΕΟΖ. Το ιδιωτικό «Χρηματοοικονομικό Φόρουμ της Θράκης» προσπαθεί διαρκώς να πιέσει υπέρ της υιοθέτησης μιας τέτοιας απόφασης στην περιοχή, η οποία πράγματι και λόγω της θέσης της, έχει αποτελέσει μια από τις προτάσεις που συζητιούνται. Η αλήθεια είναι ότι, η κουβέντα για μια συγκεκριμένη απόφαση χαρακτηρισμού κάποιου συγκεκριμένου εδάφους ως ΕΟΖ, έχει σχετικά ατονήσει τους τελευταίους μήνες από την πλευρά της κυβέρνησης και της τρόικα. Η εκτίμησή μας είναι ότι πιθανώς έχουν εμφανιστεί εμπόδια λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, χωρίς ωστόσο να έχει φύγει σε καμία περίπτωση από τις επιδιώξεις κυρίαρχων κύκλων της Ε.Ε. και ειδικά της Γερμανίας. Άλλωστε και πέρα από τις επίσημες δηλώσεις, συνθήκες ΕΟΖ δημιουργούνται σε περιπτώσεις όπως της Cosco στον Πειραιά αλλά και οι εξελίξεις γύρω από τον αγωγό ΤΑΡ βρίσκονται σαφώς σε τέτοια κατεύθυνση.

Στο παρόν κείμενο, δε θα επικεντρωθούμε στη συζήτηση και τις πιθανές εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε ορισμένες πτυχές του φαινομένου και της ιστορίας των ΕΟΖ μέσα από διεθνή παραδείγματα.

ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ

ΖΩΝΕΣ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Η ΕΕ ενθάρρυνε την δημιουργία ΕΟΖ στο έδαφός της

«Είμαι της άποψης ότι πρέπει να επιτρέψουμε σε κάποιες περιφέρειες, κάποιες επιχειρήσεις, κάποιους εργάτες και  αγρότες που εξαιτίας της σκληρής δουλειάς πέτυχαν καλά αποτελέσματα, να επιβραβεύονται περισσότερο και να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Θα δημιουργήσουν ισχυρή θετική επιρροή στους γείτονες τους και θα οδηγήσουν  άλλες περιοχές και μονάδες εργασίας να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους».

Τα παραπάνω λόγια δε θα είχαν και μεγάλη σημασία, αν δεν προέρχονταν από τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Ντεν Ξιαοπίνγκ εν έτει 1978, και δεν συνδέονταν με την έναρξη της διαδικασίας «ανοίγματος» της κινέζικης οικονομίας στην ελεύθερη αγορά. Λίγους μήνες αργότερα, στις παραλιακές επαρχίες Γκουαντόνγκ και Φουτζιάν, στα σύνορα με το Χονγκ Κονγκ, θα υιοθετηθούν ειδικοί κανονισμοί για το διεθνές εμπόριο και μέσα στο 1980 θα σχεδιαστούν σε αυτές τέσσερις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, μεταξύ των οποίων και η μεγαλύτερη από όλες, Σενζέν.

Δεν ήταν οι πρώτες ΕΟΖ, ωστόσο ο ταυτόχρονος σχεδιασμός τους από το κράτος και η τεράστια έκταση και εξάπλωσή τους αποτέλεσαν τομή. Ιστορικά, κάποιος θα έπρεπε να ανατρέξει αρκετά χρόνια πίσω για να βρει την προϊστορία των ελεύθερων ζωνών, αρχικά με τη μορφή του ελεύθερου εμπορίου, σε περιπτώσεις όπως του Γιβραλτάρ στις αρχές του 18ου αιώνα, στη Σιγκαπούρη και το Χόνγκ Κόνγκ, στο λιμάνι του Αμβούργου, αλλά και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα στην Ισπανία ή το Μεξικό. Με χαρακτηριστικά πιο κοντινά στα σημερινά, θα βρίσκαμε την πόλη Σανόν της Ιρλανδίας λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρόλα αυτά, η ραγδαία εξάπλωση των ΕΟΖ και η μετατροπή τους σε παγκόσμιο πρότυπο καταστροφικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, έχει τις βάσεις της στη δεκαετία του ’70 και του ’80 και συνδέεται με τη συνολική στροφή στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική.

Συνηθίζεται ο όρος Ειδικές Οικονομικές Ζώνες να χρησιμοποιείται περιγράφοντας διαφορετικές κατηγορίες. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) μπορούμε να διακρίνουμε διαφορετικές μορφές, από τις παραδοσιακές ζώνες εξαγωγών και ελεύθερου εμπορίου, μέχρι λιμάνια, αστικές περιοχές, ακόμα και μεμονωμένα εργοστάσια. Όπως περιγράφεται σε ένα τόμο – επίσης υπό την αιγίδα της ΠΤ- με τη λέξη ΕΟΖ κάποιος μπορεί να φαντάζεται ένα περίφραχτο βιομηχανικό κτίριο μιας φοροδιαφεύγουσας πολυεθνικής με εργάτες να δουλεύουν σε απάνθρωπες συνθήκες, κάποιος άλλος «το θαύμα της Σενζέν», μιας κοσμοπολίτικης πόλης που από ένα μικρό παραθαλάσσιο χωρίο έφτασε στα 14 εκατομμύρια κατοίκους και κάποιος τρίτος τα λιμάνια του Ντουμπάι και της Σιγκαπούρης. Και τα τρία θα ήταν ακριβείς περιγραφές.

Για την ακρίβεια, οι περιγραφές αυτές δεν είναι και τόσο αντιφατικές. Γιατί το βασικό χαρακτηριστικό των ΕΟΖ δεν είναι η τελική χωρική τους μορφή αλλά η λογική που τις διέπει. Πρόκειται για εδάφη ειδικά προσδιορισμένα για να αποτελούν εξαίρεση, για να μην ισχύει εντός τους ότι ισχύει έξω. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μεγάλες χωρικές μονάδες τις οποίες τα εκάστοτε κράτη ουσιαστικά αφαιρούν από το έδαφός τους και τις παραχωρούν ως τόπους προσέλκυσης επενδύσεων. Συχνά αναλαμβάνουν τα ίδια και το κόστος κατασκευής των υποδομών, ενώ στα οφέλη συμπεριλαμβάνονται η αποφυγή της φορολόγησης τόσο στα έσοδα όσο και στα προϊόντα, η εξαίρεση από κάθε εργασιακή νομοθεσία, η παράκαμψη όλων των περιορισμών για τη σύσταση και λειτουργία επιχειρήσεων, η άμεση πρόσβαση σε πόρους, η λειτουργία χρηματοοικονομικών υπεράκτιων (offshore) δραστηριοτήτων και συνολικά η πλήρης ελευθερία και εξουσία. Συνήθως σχεδιάζονται σε σημεία που εξυπηρετούν τις ανάγκες μεταφοράς εμπορευμάτων και σύνδεσης με διεθνή διαμετακομιστικά δίκτυα.

Εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους, ήταν αναμενόμενο από την πρώτη στιγμή να προσελκύσουν το μεγαλύτερο μέρος των ξένων επενδύσεων. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με την κρίση να έχει επηρεάσει σφόδρα τη βιομηχανική παραγωγή της Δύσης, το νεοφιλελευθερισμό να αρχίζει να κυριαρχεί και την τεχνολογία να παρέχει νέες δυνατότητες, η «είσοδος» της Κίνας στον «ελεύθερο» καπιταλιστικό κόσμο και η λειτουργία των ΕΟΖ ήταν μια σωτήρια επιλογή για το κεφάλαιο. Μέσα σε μια χρονιά από την ίδρυσή τους, συγκέντρωσαν το 60% των συνολικών ξένων επενδύσεων στην Κίνα. Λίγα χρόνια αργότερα, το παράδειγμα τους επεκτάθηκε και σε πολλές άλλες περιοχές στη χώρα.

Η Σενζέν σήμερα

Η Σενζέν, το 1980 δεν είχε ούτε ένα φανάρι για την κυκλοφορία. Σήμερα, σε μια από τις πιο θεαματικές αστικοποιήσεις στην ιστορία, έχει σχεδόν 14 εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους κοντά στα 9 είναι εσωτερικοί μετανάστες εργάτες. Στο έδαφος της, δραστηριοποιούνται σχεδόν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές, είτε οι ίδιες- είτε ακόμα πιο ύπουλα- μέσα από θυγατρικές, συνεργαζόμενες επιχειρήσεις και υπεργολαβίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Foxconn που παράγει όλες τις νέες συσκευές της Apple. Το να λέμε ότι επικρατούν κακές συνθήκες εργασίας, ωχριά μπροστά την πραγματικότητα.

Δεν είναι μόνο τα μεροκάματα λίγων δολαρίων ή γιέν. Οι ώρες εργασίας συχνά φτάνουν τις 100 την εβδομάδα. Οι άδειες είναι 5 ημέρες το χρόνο. Οι εργαζόμενοι στοιβάζονται σε κλουβιά ανά ντουζίνες, μέσα σε εγκαταστάσεις περιστοιχισμένες από συρματοπλέγματα για να αποφεύγονται οι αυτοκτονίες. Οι καταγγελίες περιγράφουν ότι όσοι έχουν καρέκλα για να κάθονται στην αλυσίδα παραγωγής επιτρέπεται να χρησιμοποιούν μόνο το μπροστινό ένα τρίτο της για να παραμένουν ξύπνιοι και ενεργητικοί. Πάνω από 150.000 άνθρωποι χάνονται κάθε χρόνο σε βιομηχανικά ατυχήματα. Το 1998, κάθε μέρα περνούσε με 13 εργάτες στη Σενζέν να χάνουν τα δάχτυλα ή τα χέρια τους. Και πάνω από όλα, η διαρκής απειλή της τιμωρίας, ως ενός θεϊκού δικαιώματος του αφεντικού αν εκτιμά ότι δεν επιτυγχάνεται ο παραγωγικός στόχος, που περιλαμβάνει από προσβολές και εξευτελισμούς, επίπονες αγγαρείες, υποχρεώσεις σε «γράμματα εξομολόγησης», μέχρι φυσικά ξυλοδαρμούς και δολοφονίες όποτε πάει να παραβιαστεί το ιερότερο συστατικό των ΕΟΖ. Η πλήρης απαγόρευση του συνδικαλισμού και της συλλογικής διεκδίκησης.

Το πρότυπο της Κίνας δεν είναι το μόνο. Ίσως να μην είναι καν το χειρότερο. Στην Ινδία, ΕΟΖ είχαν δημιουργηθεί από πιο πριν. Στη βάση ενός παρόμοιου μοντέλου είχαν οριστεί μεγάλες εκτάσεις για επενδύσεις. Ωστόσο, η μη εντυπωσιακή εξέλιξή τους, οδήγησε το 1981 στην εφαρμογή κάτι διαφορετικού. Πλέον οι ΕΟΖ δε χρειάζονταν να είναι συγκεντρωμένες σε clusters, επιχειρηματικά συμπλέγματα σε μεγάλες εκτάσεις. Δημιουργήθηκαν οι Μονάδες Εξαγωγικού Προσανατολισμού, μίνι- ΕΟΖ, που προσέλκυσαν το μεγαλύτερο μέρος των επενδύσεων και σήμερα είναι πάνω από 2.500. Ο βαθμός ελευθερίας τους είναι ακόμα μεγαλύτερος και μπορεί κάθε εργοστάσιο, ακόμα και μια μεσαία εγχώρια επιχείρηση να αιτηθεί για τη μετατροπή της.

Πρόκειται για ένα μοντέλο που, με ακόμα χειρότερο τρόπο, είχε εφαρμοστεί από το 1980 στον Μαυρίκιο. Σε αντίθεση με τις γεωγραφικά καθορισμένες ζώνες, ολόκληρη η χώρα είναι ουσιαστικά μια ΕΟΖ, καθώς η έννοια των ζωνών δεν περιλαμβάνει εδάφη αλλά σχεδόν όλους τους σημαντικούς οικονομικούς τομείς.

Με την πάροδο των χρόνων, το μοντέλο των ΕΟΖ επεκτάθηκε πέραν της Άπω Ανατολής. Καθώς μεταβαλλόταν η διεθνής ιμπεριαλιστική πολιτική, άρχισαν να δημιουργούνται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της Ασίας, της Βόρειας Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος βέβαια δημιούργησε η λεηλασία των εδαφών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και έτσι οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, είδαν στο έδαφος τους τη δημιουργία τέτοιων ζωνών, με αντίστοιχες συνθήκες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε σε ειδικές ρυθμίσεις για να υποδεχτεί τις ΕΟΖ αυτές.

Όχι μόνο η ΕΕ δεν οδήγησε στο ξεπέρασμα των μορφών σύγχρονης σκλαβιάς στις πρόσφατα ενταγμένες χώρες, αλλά χρησιμοποιεί το παράδειγμα χωρών όμως η Πολωνία κα η Ρουμανία, ως πρότυπο ανάπτυξης για την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Παράλληλα, αν και πράγματι δεν υπάρχει θεσμοθετημένη ΕΟΖ σε χώρα του πυρήνα της ΕΕ, μόλις πριν λίγους, το Βέλγιο κατηγόρησε επίσημα ότι στη Γερμανία, η βιομηχανία κρέατος, πυλώνας του «γερμανικού θαύματος», χρησιμοποιεί παρόμοιες συνθήκες εκμετάλλευσης. Έρευνες στον κολοσσό των πουλερικών Wiesenhof, αποκάλυψαν ολόκληρο κύκλωμα με ενοικιαζόμενους μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη να δουλεύουν με 3 ευρώ τη μέρα και να μένουν σε στάβλους και εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα. Κάτι που είναι τραγικά οικείο σε εμάς μέσα από εικόνες όπως της Μανωλάδας που έχει δημιουργηθεί ένα καθεστώς σύγχρονου δουλεμπορίου, ακόμα και χωρίς επίσημη ανακήρυξη ΕΟΖ.

Καθοριστικό είναι το ζήτημα του φύλου. Σε παγκόσμια κλίμακα, οι γυναίκες κατέχουν ένα ποσοστό που αγγίζει το 70% των εργαζομένων σε ΕΟΖ, ενώ σε επιχειρήσεις όπως στην υφαντουργία ή τα τρόφιμα είναι σχεδόν 100%. Συχνά οι επενδυτές προσλαμβάνουν μόνο γυναίκες. Η καταπίεση που υφίστανται είναι διπλή, καθώς, πέρα από τη μεγαλύτερη σωματική επιβάρυνση, πέφτουν συχνά θύματα σεξιστικών επιθέσεων και τιμωριών από άντρες προϊστάμενους. Έχουν καταγγελθεί περιπτώσεις στην Ινδία που ανάγκασαν της εργάτριες να στέκονται γυμνές και να εξετάζονται ξεδιάντροπα για κλοπή φτερούγων κοτοπούλου.

 Ο καπιταλισμός ως άθροισμα Ειδικών Ζωνών

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΟΦΕΛΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΧΩΡΑ

Μια από τις μεγάλες ανοησίες που επαναλαμβάνουν, διάφοροι αστικοί κύκλοι, είναι αυτή που υποστήριξε παλαιότερα ο βουλευτής Έβρου Γεροντόπουλος  ότι οι ΕΟΖ θα λειτουργούν με «νόμους Ελλάδας, όχι Βουλγαρίας και Ρουμανίας». Ας αφήσουμε το γεγονός ότι πλέον η εργατική νομοθεσία, οι μισθοί κ.α. έχουν γίνει σμπαράλια και το ότι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί προωθούν την πλήρη ασυδοσία των «επενδυτών». Αυτό που δεν λέει ο εν λόγω κύριος, όπως και άλλοι αντίστοιχης σοβαρότητας, είναι ότι στις ΕΟΖ δε ισχύει ο νόμος της τάδε ή της δείνα χώρας. Ουσιαστικά δεν ισχύει κανένας νόμος. Μπορούν να μπαίνουν κάποιες ρυθμίσεις περιστασιακά αλλά ο ρόλος των ΕΟΖ είναι να παρακάμπτουν τις νομοθεσίες των κρατών. Αυτό κάνουν. Γι’ αυτό υπάρχουν. Οι συνθήκες μεσαίωνα δεν είναι αρνητικό αποτέλεσμα. Είναι λόγος δημιουργίας. Αν μια ΕΟΖ δεν παρέχει πλήρη ελευθερία στους επενδυτές, τότε δε θα είναι τέτοια, θα αποτύχει στο στόχο της.

Παντελώς ψευδές αποδεδειγμένα είναι και το επιχείρημα ότι η ανάπτυξη σε μια ΕΟΖ διασπείρει τα οφέλη και στην υπόλοιπη επικράτεια. Το μοντέλο της ανάπτυξης σε ζώνες ή θύλακες είναι ακριβώς το αντίθετο. Αμύθητος πλούτος που παράγεται μέσα τους και ούτε ψίχουλο που ξεπερνά τα όρια τους. Σε πολλές περιπτώσεις στα όρια των ΕΟΖ υπάρχουν έλεγχοι αντίστοιχοι ξεχωριστών κρατών και περιορισμοί ώστε ούτε τα προϊόντα να μην αλλάζουν ρώτα από τις εξαγωγές. Είναι το κατεξοχήν μοντέλο που ευνοεί τα τεράστια πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια που τσακίζουν τον ανταγωνισμό των μικρότερων εγχώριων επιχειρήσεων. Κάτι που μάλλον ορισμένοι άσχετοι μικροί επιχειρηματίες, που από την επιθυμία τους να υποδυθούν τους μεγάλους έχουν πιστέψει τα παραμύθια που τους πουλάνε οι  εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, δεν έχουν καταλάβει.

Ο στόχος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που το στηρίζουν είναι να κάνει όλο τον πλανήτη ένα άθροισμα ειδικών ζωνών. Ζωνών στις οποίες έχει απόλυτη ελευθερία και εξουσία. Και αυτές δεν είναι μόνο παραγωγικές ζώνες. Τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πλούτου βρίσκονται κρυμμένα σε φορολογικούς παραδείσους. Οι μεγάλες πολυεθνικές έχουν αποκτήσει τέτοια δύναμη που μπορούν να πατάνε σε όλη την υφήλιο πάνω σε ειδικά διαμορφωμένα εδάφη που τους εγγυώνται πλήρη ελευθερία σε ότι θέλουν.

Παράγουν το πλούτο σε ζώνες εξαγωγών. Περνάνε τα προϊόντα στην αγορά μέσα από ζώνες ελεύθερου εμπορίου. Τα κέρδη τους τα πάνε απευθείας μέσω offshore στην Ελβετία, τα νησιά Καϋμάν ή το Ντελαγουέρ στις ΗΠΑ. Κι έτσι, δεν πληρώνουν πουθενά φόρους, εκμεταλλεύονται αχαλίνωτα τους εργάτες. Ταυτόχρονα καταστρέφουν το περιβάλλον μέσα από μια καταστροφική μεγέθυνση που προφανώς δεν ελέγχεται στις ΕΟΖ.

Απέναντι σε αυτή την παντοκρατορία των πολυεθνικών και των τραπεζών η λύση δεν μπορεί να είναι η ελπίδα των επενδύσεων, ή η αυταπάτη ότι μπορεί στο σημερινό καπιταλισμό και εντός των διεθνών οργανισμών να υπάρξουν «επενδύσεις και δημοκρατία». Για να υπάρξει δημοκρατία, για να υπάρξει δουλειά και ψωμί, πρέπει να χάσει, να κλονιστεί το ίδιο το κεφάλαιο, να ανοίξει ένας επαναστατικός δρόμος μέσα από την ανατροπή της επίθεσης. Και μόνο μέσα από αυτό, ένα σχέδιο εθνικοποιήσεων μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα πορεία ανασυγκρότησης της οικονομίας, προς όφελος του λαού και σε κατεύθυνση σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Προλετάριοι όλων των ΕΟΖ ενωθείτε

Όταν ο Φρίντριχ Ένγκελς, έγραψε την «Κατάσταση της Εργατικής Τάξης» στην Αγγλία, ήταν μόλις 24 χρονών. Το μνημειώδες έργο του έκανε τον Μαρξ να τον συγχαρεί για «τη δύναμη, τη διεισδυτικότητα και το πάθος». Ο νεαρός Φρίντριχ δεν περιέγραψε τόσο ολόπλευρα και παραστατικά την κατάσταση του νεογέννητου ακόμα βιομηχανικού προλεταριάτου από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, ούτε από δημοσιογραφική όρεξη, παρότι είχε και τα δύο. Τη δουλειά του, όπως έγραφε ήδη από τον πρόλογο, την αφιέρωνε στην εργατική τάξη, αυτή που ωρίμαζε, που αγωνιζόταν και που σίγουρα – όπως ήλπιζε- θα ανάτρεπε τη βαρβαρότητα.

Λίγους μήνες πριν συμπληρώσουμε 170 χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου, βλέπουμε, όπως έγραψε ο Τρίσταμ Χαντ και χρησιμοποίησε ο Ίγκλετον, ότι «οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της Γκουαντόνγκ και της Σαγκάης θυμίζουν αλλόκοτα το Μάντσεστερ και τη Γλασκόβη της δεκαετίας του 1840». Έτσι κι εμείς δεν αρκεί να αναγνωρίζουμε την εξαθλίωση, πόσο μάλλον όταν έχει φτάσει στα ίδια μας τα σπίτια. Πρέπει με την ίδια δύναμη αλλά και οξυδέρκεια να κατανοήσουμε τα νέα και παλιά χαρακτηριστικά του παγκόσμιου προλεταριάτου, να γράψουμε τα νέα Κομμουνιστικά Μανιφέστα και να κάνουμε τις νέες επαναστάσεις που θα συντρίψουν αυτή τη φορά οριστικά το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Και αυτό δεν το γεννά μόνο η βούληση κι η ανάγκη μας. Αλλά και τα αγωνιστικά βήματα που κάνει η ίδια η εργατική τάξη, ακόμα και στις συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης των ΕΟΖ. Τα τελευταία χρόνια, οι απεργίες, οι εξεγέρσεις, οι προσπάθειες συνδικαλιστικής οργάνωσης, είναι καθημερινά γεγονότα. Συχνά δεν έχουμε επαρκή πληροφόρηση, όμως ολόκληρα βιβλία γράφονται για τις μάχες των Κινέζων εργατών και εργατριών, των ινδών αγροτών, των απεργιών στις Φιλιππίνες και αλλού.  Όπως περιέγραφε σε πρόσφατο άρθρο του ένας Αυστραλός ανταποκριτής στην Κίνα, η ταξική πάλη διεξάγεται σκληρά κάθε μέρα «κάπου στη χώρα, στους εργάτες στα εργοστάσια και στις κατασκευές, στους οδοκαθαριστές και τους οδηγούς λεωφορείων, στους δασκάλους» και συμπλήρωνε «είναι άλλο πράγμα να καταστέλλεις τις κραυγές για δημοκρατία των φοιτητών και των αντιφρονούντων στη δεκαετία του ΄80, και τελείως άλλο να καταστέλλεις τις κραυγές για αξιοπρεπή ζωή από εκατοντάδες εκατομμύρια εργάτες τρεις δεκαετίες μετά».

Η πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης που οδηγεί σε τρομακτική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη, η σταδιακή υιοθέτηση συνθηκών ΕΟΖ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, μαζί με τα αιτήματα δουλειά με αξιοπρέπεια και δημοκρατία, δημιουργούν μια σύμπτωση των συμφερόντων της εργατικής τάξης όλου του κόσμου. Όσο διαφορετικές συνθήκες και αν υπάρχουν , ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα κοινής διεθνιστικής πάλης των λαών. Ο Γερμανός εργάτης, ο αμερικάνος εργάτης, σήμερα, τώρα, δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια επένδυση της χώρας του στην Κίνα και ο Κινέζος μόνο θάνατο κερδίζει από την «ανάπτυξη» της χώρας του. Είναι η στιγμή η αραβική άνοιξη, η πλατεία Ταξίμ, οι απεργοί του ευρωπαϊκού νότου, οι αποκλεισμένοι του Ντιτρόιτ, οι εξεγερμένοι στις φαβέλες του Ρίο, οι εργάτριες της Σενζέν, οι απεργοί στα ορυχεία της Αφρικής, οι προλετάριοι όλων των ΕΟΖ να ενωθούν. Γιατί όσους περιορισμούς και αν ακυρώνουν οι καπιταλιστές στις ειδικές τους ζώνες, από ένα περιορισμό δε θα καταφέρουν να σωθούν ποτέ. Την ταξική πάλη.

.alfavita.gr/

ΔΩΔΩΝΗ και ΕΟΖ

Όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος από τη Γη, τόσο μεγαλύτερο ρίσκο αναλαμβάνει!

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυτοί που αντέχουν περισσότερο είναι οι άνθρωποι, που είναι πιο κοντά, στη Γη, στη Θεά Γη κατά τους Αρχαίους.

Στη Γη βρίσκουνε καταφύγιο πάντα και οι άνθρωποι της πόλης! Αυτό θα συμβεί και τώρα!

Αλήθεια πόσο κόσμο μπορούν να σώσουν οι εναπομείναντες αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες; Και το σπουδαιότερο σε ποια Γη;

Η Γη φεύγει κάτω από τα πόδια μας, χωρίς να το έχουμε πάρει είδηση!

Λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρα εργοστάσια, έφυγαν! Ακολουθούν τα βοσκοτόπια!

Τα «μαύρα κοράκια» με τα γαμψά τους νύχια, κάνουνε κύκλους τώρα, πάνω από την Ήπειρο, φερμάρουνε και βουτάνε! Πάει η «ΔΩΔΩΝΗ». Αύριο, θα ακολουθήσει το εργοστάσιο της Μεταλλουργικής στο Κεφαλόβρυσο!

Και τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη. Το σενάριο των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), και των Κέντρων Κράτησης είναι έτοιμο στα συρτάρια τους! Μια Ειδική Οικονομική Ζώνη θα περιλαμβάνει και ολόκληρα χωριά! Με τους ανθρώπους μέσα! Και όλα αυτά με την υποστήριξη δυστυχώς και τοπικών αρχόντων (βλέπε Δήμος Πωγωνίου)! Με την υποστήριξη και του τοπικού τύπου (βλέπε «Πρωινός Λόγος»)!

Εμείς λέμε ότι, αν οι αγρότες πρέπει να φωνάξουν μια φορά για να πάρουν τα λεφτά τους από το γάλα, που εδώ και κάτι μήνες έχουν παραδώσει, θα πρέπει να φωνάξουν εκατό φορές, για να μην τους πάρουνε, μέσω των ΕΟΖ, τα βοσκοτόπια τους. Και πολλοί, πάρα πολλοί δεν έχουνε ιδέα περί τίνος πρόκειται!

(Ένας από τους βασικούς οργανωτές της χθεσινής μαχητικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας μπροστά από το εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗΣ δεν ήξερε καν τι σημαίνει ΕΟΖ! Δεν είχε ακούσει απολύτως τίποτα ο άνθρωπος)!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τα πάντα είναι αλληλένδετα! Καλλικράτης, Μνημόνιο, ένα, δύο, τρία, ΕΟΖ και για να επανέλθουμε στα δικά μας, η μη πληρωμή των κτηνοτρόφων της Ηπείρου, την στιγμή που υπάρχουν μάλιστα χρήματα, όπως είπε και ο εκπρόσωπος της Εταιρίας, αποβλέπει όχι μόνο στη διάλυση των κτηνοτροφικών μονάδων, στην εξαθλίωση των κτηνοτρόφων σήμερα, στην ταπείνωση τους, αλλά πρώτιστα στην πιο άνετη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), στην δημιουργία τεράστιων ιδιωτικών εκτάσεων γης, όπου οι κτηνοτρόφοι από νοικοκυραίοι θα μετατραπούν σε δούλους του κάθε επενδυτή!

Υ.Γ. Οι κτηνοτρόφοι μας «απάνω στα ψηλά βουνά» έχουν ακόμα χρόνο για περισυλλογή: - Υπήρχαν μεμονωμένοι άνθρωποι, φορείς, π.χ. Πανηπειρωτική, αλλά και κόμματα που είχαν προειδοποιήσει «ότι ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος»! Εδώ είμαστε τώρα Το τέλος των κτηνοτρόφων της Ελλάδας, αρχίζει από την Ήπειρο. Τεράστια η ευθύνη των κτηνοτρόφων αλλά και όλων των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά!

Ομάδα Πρωτοβουλίας ενάντια στην ΕΟΖ

http://enantiaeoz.blogspot.com

27 Ιούλη 2013

Μεγάλη η επιτυχία της ημερίδας της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, ενάντια στις ΕΟΖ στο Πωγώνι, που διοργανώθηκε το Σάββατο 25-05-2013 στο Καλπάκι. Δελτίο της ΠΣΕ.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Ημερίδα για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που διοργάνωσε η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας το Σάββατο 25 Μαΐου σε αίθουσα του Δήμου Πωγωνίου στο Καλπάκι. Η μαζική προσέλευση, η τεκμηρίωση των ομιλιών, το πλήθος των παρεμβάσεων, οι κοινοί τόποι που αναδείχθηκαν συνηγορούν με την θετικότατη αποτίμηση της Ημερίδας.

Ο Πρόεδρος της Π.Σ.Ε. Γιώργος Οικονόμου, καλωσορίζοντας τους συμμετέχοντες και ανοίγοντας τις εργασίες, αφού ανέδειξε την επιλογή των ομιλητών στην κατεύθυνση ανάπτυξης ενός χρήσιμου και ουσιαστικού διαλόγου για την καλύτερη ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας, περιέγραψε τα διαδοχικά βήματα προλείανσης του εδάφους για την επιβολή των Ε.Ο.Ζ., τη διεθνή εμπειρία των επαχθών όρων και των καταστροφικών αποτελεσμάτων από τη λειτουργία τους. Ο Πρόεδρος της Π.Σ.Ε. κωδικοποίησε την κατηγορηματική αντίθεση της Π.Σ.Ε. στην προοπτική δημιουργίας Ε.Ο.Ζ. στον τόπο και τη χώρα μας, προβάλλοντας, σε αντιδιαστολή, την ανάγκη συστράτευσης όλων στον αγώνα για τη διαμόρφωση ενός προγράμματος παραγωγικής, αναπτυξιακής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης, στηριγμένου στις αρχές της αξιοβίωτης ανάπτυξης, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τις παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας.

Ο πρώτος ομιλητής, ο επιστημονικός συνεργάτης της Γ.Σ.Ε.Ε. κ. Γιώργος Ρωμανιάς, παρουσιάζοντας στη διεθνή εμπειρία από τη μελέτη λειτουργίας 3.500 Ε.Ο.Ζ. στον κόσμο και τα σχετικά πορίσματα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, ήταν κατηγορηματικός: οι Ε.Ο.Ζ. αποδείχθηκαν καταστροφή για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και για την ποιότητα ζωής των κατοίκων των περιοχών τους. Ο κ. Ρωμανιάς ανέφερε ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δημιουργήσει Ε.Ο.Ζ. και ότι το Ευρωπαϊκό Δίκαιο δεν επιτρέπει τη δημιουργία τους ενώ σημείωσε ότι καμία μελέτη δεν υπάρχει για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην προοπτική δημιουργίας Ε.Ο.Ζ.. Αίσθηση προκάλεσαν, ανάμεσα σε άλλα, τα στοιχεία που παρουσίασε ο ομιλητής για την εξέλιξη της ανεργίας στη χώρα μας, με την ανεργία των νέων από 23 % το 2009 να έχει εκτοξευτεί σήμερα στο 64,3 % και την Ήπειρο να κατέχει την έκτη θέση στην Ευρώπη στη σχετική κατάταξη των περιφερειών. Ο κ. Ρωμανιάς, τέλος, σημείωσε ότι η χώρα μας εγκαλείται σήμερα για παραβίαση της 102ης Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας μιας και οι πρόσφατες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό δεν αποτελούν βελτιωτικά αλλά καθαρά ταμειακά μέτρα.

Ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Υπουργός κ. Νίκος Χριστοδουλάκης αναφέρθηκε εισαγωγικά στις εμπειρίες του από τη λειτουργία Ε.Ο.Ζ. σε Ισραήλ και Πολωνία, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι “Ε.Ο.Ζ. σημαίνει πούλμαν ξένων εργατών, συνιστώντας ένα είδος αντίστροφης μετανάστευσης”. Ο κ. Χριστοδουλάκης, αντιτιθέμενος στη δημιουργία αλλά και την ίδια τη χρήση του όρου Ε.Ο.Ζ. στην Ελλάδα, πρόβαλε την ανάγκη ανάπτυξης μιας άλλης αναπτυξιακής προοπτικής για τον τόπο μας, με τη δημιουργία Παραγωγικών Οικονομικών Ζωνών που θα λειτουργούν με μείωση του κόστους παραγωγής και όχι των μισθών, χωρίς να θίγουν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς αθέμιτο ανταγωνισμό με τις υπάρχουσες Βιομηχανικές Περιοχές. Σημείωσε ότι η δημιουργία Ε.Ο.Ζ., λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού, θα οδηγήσει σε πίεση επέκτασής τους, προκαλώντας μια “όχι ευχάριστη κοινωνική δυναμική”. “Θα γίνονται μάχες”, είπε χαρακτηριστικά. Αναφερόμενος στην αναδιάταξη των αξόνων ανάπτυξης της χώρας, υπέβαλε καταληκτικά ως ερωτήματα αν χωράει άλλη μια ΒΙ.ΠΕ. στο Νομό, αν μπορεί να δημιουργηθεί ένα παράρτημα της ΒΙ.ΠΕ. Ιωαννίνων στο Πωγώνι, ποιος θα κάνει ένα στρατηγικό αναπτυξιακό σχεδιασμό και πως θα ανοίξει ένας οργανωμένος διάλογος τεκμηρίωσης και σύνθεσης απόψεων.

Ο Δήμαρχος Πωγωνίου κ. Καψάλης, ευχαριστώντας την Π.Σ.Ε. για την πρωτοβουλία της, περιέγραψε τη στάση του Δήμου απέναντι στο θέμα ως στάση κριτικής διερεύνησης, δεσμευόμενος ότι ο Δήμος δεν θα προχωρήσει σε καμία απόφαση αν δεν προηγηθεί ευρύτατη διαβούλευση. Η μελέτη που πραγματοποιήθηκε με απόφαση του Δήμου και ενίσχυση της Περιφέρειας Ηπείρου, σύμφωνα με τον Δήμαρχο, παραγγέλθηκε για την καλύτερη ενημέρωση και γνώση και σε καμία περίπτωση ο Δήμος δεν θα ανεχθεί δημιουργία Ε.Ο.Ζ. στην περιοχή του με χαρακτηριστικά λειτουργίας όπως αυτά που περιέγραψαν οι ομιλητές της Ημερίδας και ο Πρόεδρος της Π.Σ.Ε.. Ο κ. Καψάλης αναφέρθηκε ιδιαίτερα στα θέματα ασφάλειας και της ανεργίας στο Πωγώνι που μαστίζουν τη ζωή των κατοίκων.

Ο Βουλευτής Ιωαννίνων του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ κ. Μαντάς πρόβαλε την ανάγκη να μετατοπιστεί η συζήτηση ένα βήμα μετά, από το Όχι στο μετά το Όχι στις Ε.Ο.Ζ., απορρίπτοντας κάθε συνέχεια στη διερεύνηση της προοπτικής λειτουργίας τους στο Πωγώνι αλλά και κάθε στόχευση μετατροπής της ίδιας της χώρας σε Ε.Ο.Ζ. με την αποδόμηση κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος.

Ο Περιφερειακός σύμβουλος Ηπείρου κ. Παπαδημητρίου κατήγγειλε την κατευθυνόμενη φημολογία ότι η συζήτηση για τις Ε.Ο.Ζ. σήμερα είναι πρόωρη ή ανεπίκαιρη, όταν είναι γνωστές οι διαδικασίες fast track διαβούλευσης που ακολουθούνται στην πράξη. Η χώρα μας έχει επιλεγεί εν είδη πειραματόζωου και η λειτουργία Ε.Ο.Ζ. θα προκαλέσει ντόμινο, σύμφωνα με τον κ. Παπαδημητρίου.

Ο Δημοτικός Σύμβουλος Πωγωνίου κ. Μεντής, αφού αναφέρθηκε σε διαγκωνισμό των δύο μεγάλων παρατάξεων του Δήμου για τη δημιουργία Ε.Ο.Ζ., σημείωσε ότι καμία ειδική παραγγελία Ε.Ο.Ζ. δεν μπορεί να γίνει, αφού αυτές λειτουργούν έτσι κι αλλιώς ως μηχανή κρούσης του μεγάλου κεφαλαίου. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στις ανεπίσημες και ανομολόγητες Ε.Ο.Ζ. που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν στην Ελλάδα, από τη Μανωλάδα ως τη Βελλά, θέτοντας θέμα Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρωλαγνείας που καλλιεργεί το έδαφος.

Ο Δήμαρχος Ζαγορίου κ. Γαβριήλ Παπαναστασίου με λόγο τεκμηριωμένο τάχθηκε εναντίον της δημιουργίας ΕΟΖ στην περιοχή λέγοντας ότι η Ήπειρος δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους ανάπτυξη, ο δε πρώην Δήμαρχος Κόνιτσας κ. Μάκης Χατζηεφραιμίδης είπε πως το θέμα Ε.Ο.Ζ. πρέπει να κλείσει σαν κεφάλαιο άμεσα.

Από μέρους της Π.Σ.Ε. παρεμβάσεις πραγματοποίησαν το μέλος του Δ.Σ. και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Άνω Δερόπολης «ΟΙ ΣΕΛΛΟΙ» κα. Ηλέκτρα Κίκη και το μέλος του Προεδρείου του Δ.Σ. και Έφορος Πολιτισμού κ. Αλέξανδρος Λαμπρίδης. Η κα. Κίκη ανέπτυξε το θέμα της ετεροδικίας όπως ανακύπτει μέσα από την δημιουργία των Ε.Ο.Ζ. και στη δημιουργία όρων Κοσσυφοπεδίου σε μια εθνικά ευαίσθητη περιοχή, καθώς και στις δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία που θα έχουν οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής και της περιοχής Αργυροκάστρου από τυχόν επενδύσεις τοξικών απορριμμάτων και ραδιενεργών αποβλήτων ενώ ο κ. Λαμπρίδης αφού περιέγραψε τα μέχρι τώρα βήματα, αναδεικνύοντας τη συμβολή της Ημερίδας στη συλλογική γνώση, σύνθεση και συστράτευση, αναφέρθηκε στη μελλοντική κλιμάκωση των πρωτοβουλιών της Π.Σ.Ε για το θέμα, μέσα από τις “ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΕΣ ΟΧΘΕΣ 2013”, με διοργάνωση εκδήλωσης για τις Ε.Ο.Ζ. το καλοκαίρι στο Πωγώνι.

Η Πρόεδρος της Αδελφότητας Βασιλικιωτών Πωγωνίου κα. Αναστασία Χρήστου έθεσε, ανάμεσα σε άλλα, την εθνική διάσταση του ζητήματος, με το ερώτημα ποιοί και γιατί αποσποσκοπούν, μέσω των Ε.Ο.Ζ., στην Κοσσοβοποίηση του Πωγωνίου ενώ μετέφερε την εμπειρία από τις συναντήσεις με αρμοδίους φορείς που αποδεικνύουν ότι η προοπτική δημιουργίας Ε.Ο.Ζ. διόλου δεν εγκαταλείφθηκε.

Παρεμβάσεις κατηγορηματικής εναντίωσης στην δημιουργία Ε.Ο.Ζ. πραγματοποίησαν ο εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων κ. Μιλτιάδης Μπούκας καθώς και εκπρόσωποι του Ν.Α.Ρ. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το κατηγορηματικό Όχι στις Ε.Ο.Ζ. αποτέλεσε τον κοινό τόπο σε πλήθος παρεμβάσεων κατοίκων του Πωγωνίου και μελών της “Ομάδας Πρωτοβουλίας ενάντια στην Ε.Ο.Ζ. στο Πωγώνι” που εδώ και καιρό πρωτοστατεί στον κοινό αγώνα. Η συμβολή τους στην προβολή της διοργάνωσης, η ζωντανή και μαζική συμμετοχή τους, οι παρεμβάσεις τους διαμόρφωσαν και το καταληκτικό κλίμα της Ημερίδας, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην επιτυχία της και δικαιώνοντας την επιλογή της Πανηπειρωτικής για την πραγματοποίησή της στο Πωγώνι. Έτσι κι αλλιώς, ο αγώνας ενάντια στις απεργαζόμενες Ε.Ο.Ζ. συνεχίζεται και η Π.Σ.Ε θα είναι πάντα παραστάτης σε όσους σηκώνουν αυτό τον αγώνα στον ίδιο τον τόπο τους.

Στην Ημερίδα παρευρέθηκαν, ανάμεσα σε άλλους, εκπρόσωπος του Σεβασμιότατου Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα, Ο Δήμαρχος Κόνιτσας κ. Αποστόλης Γαργάλας ο δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Κόνιτσας κ. Εξάρχου ο οποίος τάχθηκε εναντίον των ΕΟΖ, Αντιδήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Πωγωνίου, ο πρώην βουλευτής Ιωαννίνων κ. Θανάσης Οικονόμου, καθώς και πλήθος κατοίκων της περιοχής οι οποίοι γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα.

Στο κλιμάκιο της Πανηπειρωτικής που ταξίδεψε στο Καλπάκι για την Ημερίδα συμμετείχαν και ο Γενικός Γραμματέας της Π.Σ.Ε. κ. Γιώργος Δόσης που συντόνισε τις εργασίες της Ημερίδας, ο Έφορος Δημοσίων Σχέσεων κ. Κώστας Ζηκόπουλος, το μέλος του Δ.Σ. κα. Ελένη Ντάσιου και το μέλος του Προεδρείου του Γενικού Συμβουλίου κ. Κώστας Λιάγκος.

Ο Πρόεδρος της Π.Σ.Ε. κλείνοντας τις τετράωρες εργασίες της Ημερίδας, ευχαρίστησε το σύνολο των συμμετεχόντων για τον γόνιμο, εποικοδομητικό, χρήσιμο και κατατοπιστικό διάλογο, λέγοντας ότι στην σημερινή Ημερίδα έγινε πλήρως κατανοητό, ότι οι Ε.Ο.Ζ. είναι ένα είδος οικονομικού πολέμου που γίνεται από μια ισχυρή χώρα, εναντίον μιας αδύναμης χώρας με στόχο την κατάκτηση και εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Τόνισε ότι η ανάπτυξη δεν περνάει μέσα από μνημόνια που έχουν φτάσει το λαό μας σε απόγνωση, ούτε από τις Ε.Ο.Ζ, ούτε από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Ελλάδα δεν είναι Μπανανία, οι κάτοικοί της έχουν δικαίωμα στη ζωή και στην περιβαλλοντική προστασία του τόπου μας, κάλεσε δε, το Δήμαρχο Πωγωνίου, μετά και από την πλήρως τεκμηριωμένη ανάλυση του θέματος από τους ομιλητές, να ταχθεί εναντίον των Ε.Ο.Ζ. το Δημοτικό Συμβούλιο Πωγωνίου.

Καταγγελία για την ασφάλεια στο Πωγώνι, της Ομοσπονδίας Αδελφοτήτων και Ενώσεων Επαρχίας Πωγωνίου

Αθήνα 14 Μαΐου 2013.

ΔΕΛΤΙΟ TYΠΟΥ 

Κύριοι,

μας εγκαταλείψατε χωρίς φύλαξη των συνόρων - χωρίς αστυνομία - χωρίς συνοριοφύλακες.

Επί δύο χρόνια, χτυπάμε πόρτες και κανένας δεν ακούει.

Τελευταία επιστολή διαμαρτυρίας προς όλα τα κόμματα: 20/02/2013.

Τι ειρωνεία! Ούτε λέξη συμπαράστασης!

Η αποκρουστική πραγματικότητα: Συνεχείς καθημερινές επιδρομές ληστών, κακοποιήσεις ηλικιωμένων. Η μεγαλύτερη σε όγκο διακίνηση ναρκωτικών πανευρωπαϊκά και τέλος, κακοποιήσεις μέχρι θανάτου - δολοφονίες.

Μας αγνοήσατε.

Αγνοήσατε τους ανθρώπους που κατοικούν στο Πωγώνι.

Έρμαια οι αθώοι πολίτες της παραμεθόριου περιοχής Πωγωνίου στα χέρια στυγνών δολοφόνων.

Η χτεσινή διπλή δολοφονία ηλικιωμένων ακριτών έσπειρε φόβο και τρόμο. Αδειάζουν τα σύνορα από τους κατοίκους της Επαρχίας Πωγωνίου.

Μοναδικό μέλημα: η εγκατάσταση στρατοπέδου λαθρομεταναστών στα σύνορα;

Συγχαρητήρια...

Χαρίζουμε την ηρωικότερη περιοχή (πόλεμος Οκτώβριος 1940), την προικισμένη αφειδώς και ποικιλοτρόπως από τη φύση περιοχή του Πωγωνίου στα χέρια εγκληματιών;

Και πάλι συγχαρητήρια...

Θέλετε ένα Πωγώνι αφύλακτο;

Θέλετε ένα Πωγώνι άδειο;

Γιατί άραγε;

Διασφαλίστε επιτέλους το αυτονόητο που προβλέπει το Σύνταγμα: ασφάλεια για τους κατοίκους της χώρας.

Η κατάσταση έφτασε πλέον στο απροχώρητο.

Για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα, η ευθύνη θα ανήκει αποκλειστικά στην Πολιτεία.

Από το Διοικητικό Συμβούλιο